De klassieke misvatting met betrekking tot tinnitus is dat het “een ziekte” is, waarvoor de patiënt op zoek moet gaan naar een geschikte behandeling.

Na langdurig opzoekingswerk en overweldigd door een vaak negatief gekleurde berichtgeving op het internet (“leer er mee leven, het is voor altijd…”), vatten veel patiënten inderdaad de moeizame tocht naar professionele hulp in de zorgsector aan.

Tinnitus is echter geen ziekte, maar een symptoom waarbij het lichaam ons als “bewoner” in ons eigen lichaam iets duidelijk wil maken: Tinnitus is de boodschap die achter het symptoom verborgen zit.

Bij het prille ontstaan van de tinnitus probeert ons lichaam ons via het oorsuizen te waarschuwen dat er iets misgaat met ons oor. En gelukkig verdwijnt dit waarschuwingssignaal bij de meeste mensen binnen enkele uren, dagen of weken.

Voor de chronische tinnituspatiënt blijft de alarmbel echter rinkelen en wordt de sterkte van het waargenomen geluid niet enkel meer bepaald door de eventuele schade in het oor (verminderd gehoor), maar ook door een hele reeks andere factoren (op lichamelijk en psychisch vlak), die zich gaan verbinden met de klacht.

Zo ervaren bijna alle tinnituspatiënten dat momenten van stress, angst, grote spanning en vermoeidheid een heel negatieve impact hebben op de sterkte van het geluid dat ze horen.
Sommige patiënten kunnen daarenboven ook een verandering in sterkte, tonaliteit en karakter van het geluid waarnemen bij bepaalde hoofd en nekbewegingen.

Na verloop van tijd verandert dus de boodschap van het lichaam aan zijn bewoner:
Waar het aanvankelijk communiceerde “er is iets mis met het oor”, waarschuwt het lichaam de persoon met chronische en ernstige tinnitus nu ook dat er binnenin, op een breder vlak dan enkel het oor, “iets fout” zit en dat de interne spanningen, angst- en stresssymptomen dermate hoog oplopen dat de spreekwoordelijke rode lijn is overschreden. Hij/zij gaat letterlijk als een hogedrukketel of fluitketel fungeren, waarbij de stoom er als een pieptoon of ruis langs de oren uitkomt.

Het toedekken of onderdrukken van het symptoom op een eenzijdig gedragsmatige manier (vb. enkel via maskering van geluiden, of enkel door het toedienen van antidepressiva) kan in sommige gevallen wel instaan voor een zeer tijdelijke en lichte verbetering van de klacht. Maar op termijn wordt de onderliggende oorzaak niet aangepakt. Het probleem wordt toegedekt.
Nochtans begrijpt iedereen die een ander symptoom waarneemt, zoals vb. tandpijn, dat pijnstillers de pijn (het symptoom) initieel zullen onderdrukken, maar dat de oorzaak van het probleem (tandcariës) uiteindelijk zal moeten worden behandeld. Het louter gedragsmatig onderdrukken van het symptoom zonder aandacht voor de psychosomatische sturing bij de patiënt is geen goed idee. Tandpijn behandelen door levenslang pijnstillers te nemen zou onzinnig zijn!